آئین مستان

ام البنین  ام البنین
ای امیرالمونین را یار ، یا اُم البنین
ای سراپا پاکیُ ایثار، یا اُم البنین
بهرِ فرزندانِ زهرا بعدِ زهرا مادری
از تو آید اِی علی را یار ، یا اُم البنین
از بُرد عباس میراثِ وفاُ عشق را
تا که شد سقاُو پَرچمدار ، یا اُم البنین
ام البنین  ام البنین
ای امیرالمونین را یار ، یا اُم البنین
چار فرزندِ تو در صحرایِ سُرخِ کربلا
چار شیرِ بیشۀ پیکار یا اُم البنین
ام البنین  ام البنین
چار فرزندِ شهیدَت گَشت تقدیمِ حسین
در زمینِ کربلا ، هرچار یا اُم البنین
ای امیرالمُونین را یار ، یاُ ام البنین
ای سراپا پاکیُ ایثار، یا اُم البنین
مَکتبِ تو مهربانی اُسوۀ تو فاطمه
داری از او همچنان آثار یا اُم البنین
ام البنین  ام البنین
نِدای ام البنین یا حسین
حسین....

ام البنین فرشتۀ مهر وفا
ام البنین مادر مهربونیا  
ام البنین دلش به شور شین
ام البنین ذکر لبش دم همه دم حسین
می گفت به عباس پسر ارباب تو حسین
تو شبهای غربت و غم مهتاب تو حسین
ام البنین فرشتۀ مهر وفا
ام البنین مادر مهربونیا   
یه کاروون برگشته اما بی سپاه
یه آسمون ستارۀ بدون ماه
براش خبر آوردن از کربلا
از علقمه ، از ماه نخلستونا
از سرایی که رفت روی نیزه ها
میگفت چهارتا پسرم فدای نور عینم
میگفت به زینب عزیزم  بگو کجاست حسینم
ام البنین فرشتۀ مهر وفا
ام البنین مادر مهربونیا   
زینب حالا دار میده شرح سفر
با اشک میگه از چل تا شام بی سحر
غریبونه گلای یاس چیدن
ماه من به خاک خون کشیدن
پیش چشام ، حسین سر بریدن
پیشونی حسینم  با سنگاشون شکستن
سر ابوالفضل تورو به روی نیزه بستن

یک مادر خمیده ، هر روز در مدینه
وقت غروب خورشیدآتش زند به سینه
با یاد عاشورا ، دارد نوا بر لب
هم پای اشک او گریه کند زینب
از جسم عریان و تیر و سنان گوید
از قصه ی تشت و از خیزران گوید
با صد احساس ، ام العباس
از وداع علقمه فغان کشد از دل  
خواند روضه از آن نیزه
گه گشته هم دم سر ابوفاضل
ابوفاضل ...   
درعلقمه چه غوغاست،عرض وسما به هم ریخت
هرگوشه تکه ای ازآب آور حرم ریخت
فرقش، ترک خورد و دستش جدا افتاد
از هم پراکنده دست خدا افتاد
چون بر زمین بی دست ،افتاد و پرپر شد
تیری که در چشمش،شد هی فرو تر شد
مشکش پاره ، راه چاره
شد بسته بر امید زینب و طفلان
مظلوم ارباب، زار و بی تاب
مانده در راه خیمه بی کس و حیران
حسین جانم
وقتی که واژگون شد،زخمی و خسته سقا
دید از وفا برایش دامن گرفته زهرا
از کودکی هر دم،از کوچه ها بشنید
حالا به چشمانش آن روضه را می دید
یک هاله ی خونی ، بر چشم بانو بود
یک دست او دائم ، بر روی پهلو بود
یاثارالله ادرک اخا
ساقی حاجت رواشده دم آخر
زار و مجنون ، غرق در خون
عباست را پسر صدا زده مادر
ابوفاضل
کی میروم زیادم،وقتی که بی پر و بال
دیدم به چشم خونم،افتاده ای به گودال
می دیدی و میزد،خصم لعین مارا
زان لحظه ها دارم بر تن کبودی ها
آتش به جانم زد ، قلب مرا بشکست
وقتی که آن نامرد، بر سینه اش بنشست
لب ها عطشان ، بودی عریان
زخمت کاری به سینه شد حسین جانم
حیدر بودو ، مادر بودو
قتلگاهت مدینه شد حسین جانم
یا ثارالله ...  یا ثارالله و ابن ثاره
در راه عشق ارباب ، هستی به کف نهادم
آقا دهد اجازه ،  آماده ی جهادم
تا خون بود در رگ ، شیعه بود هشیار
هرگز نمی گردد ، آن قصه ها تکرار
حال ای صعودی ها ، این جا ولی دارد
ای بی سر و پاها ... ایران علی دارد
سر تا پا گوش ، خونم در جوش
روی سربند من نوشته یا زهرا
یا میمیرم یا پس گیرم ،
خاک پاک بقیع آل حیدر را
یا ثارالله ...  یا ثارالله و ابن ثاره

هر زمانی به میان حرف قمر می آمد
پرتو مادری ات مد نظر می آمد  
پرورش دادن مردی به بلندای ادب
فقط از عهده ی دامان تو بر می آید  
پسرانت همه چون شیر شجاعت دارند
به تو این ام بنینی چه قدر می آید
ای میان دار بقیع آه بکش ، داد بزن
از صدای تو صدای همه در می آید
چهارتا قبر کشیدی بگو اصلا اینها
به قد و قامت آن چهار پسر می آید
لحظه ی آمدن قافله را یادت هست
دیدی از چهار پسر ، چهار سپر می آید

ای مدینه گریه کن بر حال من
گریه سر کن بر من و اقبال من
 ناله های آتشین را گوش کن
شکوه ی ام البنین را گوش کن
ای مدینه یاد داری بیش از این
یک مدینه بود و یک ام البنین
بود کانون وفا کاشانه ام
بوی زهرا میرسید از خانه ام
جای خانه در تو بستان داشتی
هیجده سرو خرابان داشتی
بود عالم عرصه ی جولان من
کعبه می شد دم به دم مهمان من
خانه ام خوش بو زعطر یاس بود
در کنارم اکبر و عباس بود
به چه شیرین روزگاری بود و رفت
بر سر من سایه ساری بود و رفت
یاد آن کانون احساسم بخیر
ای مدینه یاد عباسم بخیر
یاد باد از قامت رعنای او
یاد باد از طلعت زیبای او
خوب دانم نرگس مستش چه شد
خوب دانم  با سر و دستش چه شد
زینبم گفتا که آن روح ادب
کشته شد بین دو دریا تشنه لب

الا مادر به قربون جمالت

رخ چون بدر و ابروی هلالت

شنیدم کام عطشان جان سپردی

گل ام البنین شیرم حلالت

شنیدم دستهایت را بریدند

شنیدم چشم نازت را دریدند

چوطفلان این سخنها را شنیدن

همه از هم خجالت میکشیدند

مسلمانان حسین مادر نداره

غریب است و کسی بر سر نداره

زجور ساربان بی مروت

دگر انگشت و انگشتر نداره

گل احساس را از من مگیرید

شمیم یاس را از من نگیرید

همه دار و ندارم را بگیرید

فقط عباس را از من مگیرید